به نظر شما ساسکواتچ ها خروپف می کنند؟ بیایید، شما پاسخ را می دانید، در اعماق وجود. البته این کار را می کنند. آنها خروپف می کنند و با سروصدا غذا می خورند و حشرات را از پوست یکدیگر جدا می کنند و سپس آن حشرات را با سروصدا می خورند.
تعجب می کنید که ساسکواتچ ها چه کار دیگری انجام می دهند؟ یکی از وحشی‌ترین فیلم‌های سال – یا قرن – به آنها پیشنهاد می‌دهد که سوگواری کنند، در آغوش بگیرند، مردگان خود را دفن کنند، از پرتاب سنگ در رودخانه‌ها لذت ببرند، هنر کنند و فکر کنند که آیا در دنیا تنها هستند یا خیر.
با این حال، «غروب ساسکواچ» از برادران فیلم‌ساز دیوید و ناتان زلنر، یک آزمایش 90 دقیقه‌ای گیج‌کننده، بدون راوی و بی کلام است که به همان اندازه جسورانه و خشم‌انگیز است. مشخص نیست که آیا همه در حال ساخت آن بودند یا ما باید در حین تماشای آن باشیم.
ناتان زلنر، جسی آیزنبرگ، رایلی کیو و کریستوف زاجاک دنک در نقش یک خانواده موقت چهار نفره ساسکواتچ بازی می‌کنند که در لباس‌های مو و پروتز گم شده‌اند و فقط با خرخر، خرخر و زوزه با هم ارتباط برقرار می‌کنند. آنها هم زیاد ادرار می کنند.
اینکه چرا فیلمسازان به جای پرداختن به برخی ناشناخته ها، چنین بازیگرانی پر ستاره را استخدام کردند، گیج کننده است. هیچ یک از ساسکواتچ ها بیشتر از چیزی که می توان آن را شامپانزه روش نامید – بالا و پایین پریدن، غر زدن و غرغر کردن، انجام نمی دهند. گروهی از شامپانزه‌های واقعی، کوارتت را برای پراکندگی بیش از حد دعوت می‌کنند.
“Sasquatch Sunset” به عنوان تمرینی برای ایجاد همدلی برای هیولاها، کار قابل تحسینی انجام می دهد. در اولین فریم‌ها، وقتی یک پاگنده در فاصله میانی را می‌بینیم – و سپس سه نفر دیگر – واضح است که آنها این داستان را تعریف می‌کنند، نه افرادی که معمولاً آنها را در قاب‌های لرزان دوربین می‌گیرند.
لحظات زیادی وجود دارد که ساسکواتچ‌ها دقیقاً شبیه ما هستند، مانند زمانی که یکی گل می‌آورد تا دیگری را اغوا کند یا دو پاگنده پس از مرگ یکدیگر را دلداری می‌دهند. شاید تلخ ترین لحظات زمانی باشد که درختان را با چوب به طور هماهنگ می کوبند، سوالی موزون که در دره طنین انداز می شود. این یک تماس است، منتظر پاسخ – کسی مثل ما آنجاست؟
اما پس از آن بسیاری از چیزهای ناخالص وجود دارد. ما به ادرار کردن اشاره کردیم، اما معلوم شد که ساسکواتچ ها عطسه می کنند، با صدای بلند تولید مثل می کنند و دوست دارند اندام تناسلی خود را لمس کنند و سپس انگشتان خود را بو کنند. آنها همچنین می توانند در صورت تقاضا پوف کنند و برای ترساندن شکارچیان آن را پرتاب کنند.
یک پاگنده نوجوان دست خود را به صورت یک عروسک موقتی در می آورد و با آن صحبت می کند – مثل تکان دادن سر به بچه در “درخشش” – و دیگری به این فکر می کند که مردانگی خود را در یک سوراخ کوچک درخت فرو کند، مانند ریف ماقبل تاریخ از آن صحنه معروف در “آمریکایی” پای.»
البته هر دو چیز می تواند درست باشد: پاگنده می تواند در عین حال منزجر کننده و عمیق باشد. اما همیشه مشخص نیست که فیلمسازان در اینجا به دنبال چه چیزی هستند – طنز، استعاره، همدردی، طبیعت گرایی یا کمدی فاحش؟
Sasquatches ویژگی‌های عمیقاً انسانی را آشکار می‌کند و ممکن است پایه‌ای برای گذشته‌های بی‌گناه ما باشد، حلقه‌ای گم‌شده در تکامل ما، نشان‌دهنده خشونت بی‌امان زندگی طبیعی یا فقط افراد بی‌صدا در میان ما در حال حاضر. یا ممکن است فیلمسازان فقط تصویر پرت کردن پو را دوست داشته باشند.
مناظر باشکوه جنگل‌های بکر و دره‌های مه آلود به ما کمک نمی‌کند بفهمیم چه زمانی این همه اتفاق می‌افتد، اما سرنخ‌های تدریجی از جمله شواهدی از قطع درختان و یک قطعه واقعاً سورئال در یک مکان کمپینگ انسانی، با آهنگ Erasure «Love to Hate You» ظاهر می‌شوند. ” اما اگر زلنرها در اینجا درس زیست محیطی داشتند، آن را زیر پا گذاشتند.
موسیقی فوق‌العاده‌ای از پروژه اختاپوس وجود دارد که از نودل‌های درخشان گیتار الکتریک به ترس الکترونیک علمی تخیلی که یادآور «2001: A Space Odyssey» است تغییر می‌کند. سری به تیتراژ پایانی بزنید و یکی از بهترین تیتراژهای فیلم را ببینید: Sasquatch Wrangler. شما هر روز آن را نمی بینید. شما هر روز فیلم‌های Sasquatch را هم نمی‌بینید، اما این یکی از فیلم‌هایی است که احتمالاً باید اجازه دهید از شما بگذرد./آسوشیتدپرس
(«غروب ساسکواچ» حاوی محتوای جنسی، برهنگی کامل و تصاویر خونین است.)
“SASQUATCH SUNSET”
رتبه R. در AMC بوستون، مرکز خلیج جنوبی، بندر دریایی آلامو درفت‌هاوس، سینمای لندمارک میدان کندال و تئاترهای حومه شهر
درجه: D