تا زمانی که فیلم تنیس لوکا گوادانینو که به صورت اروتیکی بار شده است، «چالنجرها» به اوج نفس‌گیر، عرق‌ریز، تپنده نبض و عمیقاً رضایت‌بخش خود می‌رسد، به اصطلاح به سیگار می‌رسی.
به ندرت فیلمی تا این حد از نظر حسی جذاب است، همه عناصر سینما، از جمله فیلمنامه، فیلمبرداری، تدوین، موسیقی متن و اجرا با هم ترکیب می شوند تا چنین دمی گازدار و دیوانه کننده را ایجاد کنند، واکنشی شیمیایی از خشم و شهوت که با وحشیگری جوشان می جوشد.
«چالنجرها» فیلمی درباره بدن‌ها است: بدن‌های سکسی، قوی، زخم‌دار. اجسام در حرکت باشکوه، تحت فشار مچاله می شوند و بارها و بارها در مکان و زمان به هم کشیده می شوند. در طول یک مسابقه سخت در یک تورنمنت نیو روشل، بازیکنان ما – که شامل دو مرد در زمین و یک زن است که در کنار زمین تماشا می‌کند – درگیر صحبت بدنی، ارتباط با حرکات، نگاه‌ها، غرغر و نفس کشیدن و بیان آنچه بوده است. بین آنها ناگفته مانده است
این نمونه نهایی این مفهوم است که تنیس فقط ضربه زدن به توپ نیست، بلکه یک رابطه است. این خرده خرد توسط پدیده تنیس نوجوان تاشی دانکن (زندایا) 13 سال قبل از این مسابقه حمایت شد. حالا او این رابطه را می بیند که دو مرد در مقابل او توپ را به جلو و عقب می کوبند. آنها همسرش، آرت دونالدسون (مایک فیست) و سابقش، پاتریک زوایگ (جاش اوکانر) هستند. هنر یک خدای تراشیده، مجسمه‌سازی شده است که زیر نظر تاشی چسبیده، ژل شده و بهینه شده است. پاتریک یک تنیس بداخلاق است که در ماشینش می‌خوابد، از مقامات دلسوز ساندویچ‌ها کلاهبرداری می‌کند و مکان‌هایی برای تصادف در Tinder. در طول هر مجموعه، ما به درک رابطه پیچیده بین این سه نفر خواهیم رسید.
فیلمنامه اولین نمایشنامه نویس و رمان نویس جاستین کوریتزکس است که اتفاقاً با سلین سانگ ازدواج کرده است، امسال نامزد اسکار برای اولین فیلمش، “زندگی های گذشته” شد، که همچنین زنی را در میان دو مرد گیر کرده است.
مسابقه تنیس مرکزی به عنوان یک وسیله قاب‌بندی برای مجموعه‌ای از فلاش‌بک‌ها عمل می‌کند که از تابستان شخصیت‌ها قبل از دانشگاه شروع می‌شود و هر درهم‌تنیدگی پر از اضطراب را در میان می‌پوشاند.
اما این فیلمسازی گوادانینو است که مواد را به ارتفاعات واقعاً متعالی ارتقا می دهد. فیلم با وضوح حماسی و واضح توسط فیلمبردار Sayombhu Mukdeeprom گرفته شده است، که دوربینش مدام مثلث هایی را بین بازیکنان ما ترسیم می کند و با تدوینگر مارکو کاستا، که با آهنگ تکنوی تپنده ترنت رزنور و آتیکوس راس زمان را کاهش می دهد، همکاری درخشانی دارد.
از طریق این استعاره تنیس است که کوریتزکس و گوادانینو نحوه پیوند قدرت، میل و جاه طلبی در روابط صمیمانه را به شیوه ای فتیشیستی کشف می کنند. به نظر می‌رسد تاشی بی‌رحمانه حرفه‌ای، از نظر روانی و جنسی، آرت و پاتریک را کنترل می‌کند، که پاتریک آشفته در برابر آنها مقاومت می‌کند و آرت با خوشحالی تسلیم آن می‌شود. ازدواج آنها یکی از تسلیم شدن او به خواسته های او به عنوان یک عمل عشق و فداکاری خالص است، حتی اگر او بی اختیار به شعله رقصنده و مخرب پاتریک کشیده شود. پاتریک از نظر جنسی همه چیزخوار و فرصت طلب، با وجود تمام بلاتکلیفی خود، وضعیت را به وضوح می بیند، اما باز هم به نظر می رسد که همه آنها اینطور هستند. آنها فقط آنچه را که می خواهند می خواهند.
گوادانینو یکی از بزرگترین نویسندگان میل ما است، مخصوصاً نوع ممنوعه، و «چالنجرها» یک فیلم عمیقاً وابسته به عشق شهوانی و سکسی است حتی اگر آنقدرها هم جنسیت نداشته باشد. مانند هر چیز دیگری – گفتگو، مشاجره، کاتارسیس – جنسیت در تنیس گنجانده شده است.
با این حال، این یک فیلم فوق‌العاده هوس‌انگیز است، و به ندرت می‌توان از این نوع شیمی انفجاری در میان هر سه بازیگر لذت برد.
فایست که از تئاتر و رقص می آید، با نیت زیبا حرکت می کند. در مقابل، O’Connor مظهر نوعی از تمایلات جنسی بد، کثیف و کاملا خطرناک است که بیشتر زنان آن را خشمگین و غیرقابل مقاومت می دانند. زندایا مانند همیشه باهوش، اسرارآمیز و غیرقابل پیش بینی است و به راحتی بهترین عملکرد اوست./سرویس اخبار تریبون
«چالنجرها» حاوی زبان، برخی محتوای جنسی و برهنگی گرافیکی است.
“چالنجرها”
رتبه R. در AMC Boston Common، South Bay Center، Causeway، Landmark Square Square Cinema، Alamo Drafthouse بندر دریایی و تئاترهای حومه شهر.
درجه: الف